– Ау.

– Күйеу баланы көрсет,

Көрсет деп қоймаушы едіңіз.

– Иә.

– Міне күйеу балаңыз.

– Ойбу, ойбу.

Бетім-ай.

Қай бетімді айтайын?!

– Не болды сонша,

Адам көрмегендей.

– Әй мынауың адам емес,

Негр ғой.

Қап-қара көмір ғой.

– Ой апа сіз де,

Бұл өзі қара болса да жүрегі ақ.

Пейілі пәк.

– Бір қазақ табылмады ма?

– Қандай қазақ?

– Жүр ғой, әне,

Қарабайдың баласы Қорабай.

Көңілі оның да даладай.

– Фу, сіз де.

Қорабайыңыз әйтеуір тірі жан ғой.

Қой соңында жүрген мал ғой.

– Ә, әй.

«Мал-жаның аман ба!» деп

Ең бірінші малдың жайын сұрайтын

атаң қазаққа тіл тигізбе.

Білдің бе!

Жарайды, анау, Қоңқабай ше?

– Қай Қоңқабай?

– Бұрынғы брігәдірдің баласын айтам.

– А, ол бич қой.

Не үйі, не күйі жоқ.

Жүрген бір шарамыга.

Оданша қара мұнда.

Мына қара балаңыз – қара маржан.

Қызықпайды дүниеге арзан..

Қалтасы толған доллар!

– Долбарың не?

– Долбар емес, доллар – ақша!

– Ақша?

– Иә, ақша.

Америкалық теңге ғой –қазақша!

Қазір сізге де береді.

Өйткені мені жақсы көреді.

– Ал қазақтарды ше?

– Қазақ десе өледі.

Жарайды, апа, маған сеніңіз,

Батаңызды беріңіз.

– Қалтасындағы шақшасын да,

ақшасын да көргем жоқ қой.

– Міне, міне...

– О-о-о. Көп қой.

– Бәрі сіздікі.

Бізге керек бір той.

– Ой, оны қатырамыз ғой.

Өзіміз қолдан ұзатып,

Құдаларды да шақырамыз ғой.

Қазақтың ырым-жырымын,

Мынауыңа түсіндіріп қой.

Ең бастысы – көк қағаз.

Сонда болмайды араз.

Өзі де келіскен екен,

Ерні дүрдиген сабаз.

PS: Міне, осылайша Қазақ қыздарының қалыңмалы өсіп жатыр. Еуропаны қойып, Африкаға да кетіп жатыр.

Бақытжан СОВЕТҰЛЫ

Қазақстан Жазушылар және Журналистер

одағының мүшесі, сатирик-ақын