Үнемі ізденіс үстінде жүретін талантты  досымызға  шығармашылық табыс тілей отырып, оның  сиясы кеппеген жаңа туындыларын оқырман назарына ұсынуды жөн көрдік.

РЕДАКЦИЯДАН

 

Сен менің жырларымды оқы

Сен менің жырымды оқыма,

Ырду да дырду тойларда,

Пенделік құшақ жайғанда,

Сезімнің сөзі сіңбейді,

Дүние сіңген ойларға.

 

Сен менің жырымды оқыма,

Соншалық қатты дауыстап,

Әлдекімдерге бағыштап.

Көбелек сезім жырларым,

Үркіп ұшады алыстап.

 

Сен менің жырларымды оқы,

Ғашық боп, сүйіп қалғанда,

Қол созған кезде арманға,

Тыныштық орнап бар маңға,

Өзіңмен-өзің қалғанда.

 

Сен менің жырларымды оқы,

Кезіңде бәрін түсінген,

Өзіңді жеңіп кешірген,

Сен менің жырларымды оқы,

Оңаша және ішіңнен.

 

Мезгіл өтіп барады

Мұңын тыңдап мақпалдай қара түннің,

Кірпік ілмей тағы бір таң атырдым.

«Дәурен көшіп барады қарайламай»,

Осы әнге мен де ұзақ салатынмын.

 

Мезгіл өтіп барады, өкінбеймін,

Мазамды кетіргендей не күй деймін.

Өмір өтіп барады, расында,

Арасында сенделтіп не түрлі ойдың.

 

Мақпал түн мұңлы әуенге тербетуде,

Күй кештік әлдеқандай мен де, түн де.

Тіршілік байқалғандай қар астында,

Бір шыбық гүлдегендей жер бетінде.

 

Қиялым қатар шарлап көк пен жерді,

Отырмын есіме алып өткендерді.

Мезгіл өтіп барады, өкінбеймін,

Үміт сыйлап тағы бір көктем келді.

***

Жаза алмай жүр едім көптен бір,

Мына жыр – құстармен жеткен жыр.

Бозбала шақтағы сезіммен сағынып,

Мен күткен көктем бұл.

 

Талықсып естілген дала әні,

Елжіреп көктен нұр тамады.

Еркелей қытықтап өтеді,

Көктемнің жып-жылы самалы.

 

Шығарып салсақ та күнді ызғар,

Жабырқап қарайды жұлдыздар.

Қалаға көктем келді дегенмен,

Әркімнің ішінде бір күз бар.

 

Бір күз бар әркімде наныңыз,

Ұмыта алмаған әлі біз.

Ол бәлкім, тәп-тәтті мұң шығар,

Ол бәлкім – сағыныш.

 

Шығарып салсақ та күнді ызғар,

Жанса да самсаған жұлдыздар.

Бозбала шақтағы сезімдей аяулы,

Әркімнің ішінде бір күз бар.

***

Өлердей қорқам, білмеймін неден,

Үреймен жүрем үнемі.

Құлатып биік, батырып терең,

Түсіме нелер кіреді.

 

Тереңге батып, биіктен құлап,

Жүрсем де әлі тірімін.

Маза бермейтін мендегі   сұрақ –

Бұл қорқыныштың пірі кім?

 

Барайын іздеп, басына түнеп,

Қатемді болса кешірсін.

Қара ниеттер тастаған күрмеп,

Байлауы болса шешілсін.

 

Көтерген шыңға, батырған және тереңге,

Жанымды қысып, сыйғызбай шексіз көлемге.

Түсіме кіріп, төбемде жүрген айналып,

Мен жазбай жүрген өлең бе?

Жазылмай жүрген өлең бе?

***

Жанымды бір мұң езіп барады,

Күн өткен сайын қозып барады.

Қорқыт секілді желмая мінген,

Кеткім келеді кезіп даланы.

 

Сезінбей көптен самалын жырдың,

Тұрағы болған қабағым мұңның.

Атқақтап жүрек кеудеме сыймай,

Қалың бір ойға қамалып жүрмін.

 

Қамалып мұңға қорқақтай жүрмін,

Шығатын тура жол таппай жүрмін.

Маңайым толған мағынасыздық,

Жанымды қояр жер таппай жүрмін.

 

Менің дұшпандарым

Дұшпаның бар ма дейсің, болмасын ба?!

Жетерлік дұшпаным бар бір басымда.

Өзіммен бірге жүріп, бірге тұрып,

Айналған дұшпандарым жолдасыма.

 

Тәуелді боп қалғандай бар тағдырым,

Тартудай-ақ азабын тартам бүгін.

Еркін өмір сүргізбей есімді алған,

Ең бірінші дұшпаным – жалқаулығым.

 

Ол болмаса ұшар ем қанат талмай,

Өмір сүрер едім-ау арабтардай.

Қаншама жырым қалды аяқталмай,

Қаншама кітап жатыр парақталмай.

 

Көзін көріп жүрсем де сан мықтының,

Ілесе алмай біріне қалдық бүгін.

Барар жолды білсем де барлығына,

Кері тарта береді салғырттығым.

 

Қасарыспай бәріне көнген ұлмын,

Жаныңды ұғар кім қалды елде бүгін.

Құдайдың сүйген құлы болғым келген,

Жібермейді оған да пенделігім.

 

Батады барлығынан тыс қалғаным,

Қайта айналып қонар ма ұшқан бағың.

Дұшпаның бар ма дейсің, болмағанда.

Өзімде менің барлық дұшпандарым.

 

Кешір, өлең

Кешір, өлең, кешір, жүрек,

Өкінгенім есте жоқ нешінші рет.

Құдай менің қолыма қалам берді,

Дүниені өлеңге көшірсін деп.

 

Бір қырсыққа бір қырсық жағаласты,

Бір қырсыққа бір қырсық араласты.

Білмеймін тағы қандай қара басты,

Бір ұйқасты бір ұйқас ала қашты.

 

Содан бері сен де ұзақ оралмадың.

Басымдағы сен едің қонар бағым.

Менен кетіп жақсы өлең бола алдың ба?

Сен кеткелі жақсы ақын бола алмадым.

 

Ақынмын деп мақтанам несіне мен,

Жазылмай қалды талай есіл өлең.

Құдай менің қолыма қалам берді,

Саған адал болмадым, кешір, өлең.

***

Шарап ішпедім, мұң іштім,

Бір рет емес, мың іштім.

Еңсемді қанша езсе де,

Есе бермеуге тырыстым.

 

Шылым шекпедім, мұң шектім,

Күн шектім, ұзақ түн шектім.

Ешкімге шағым айтқам жоқ,

Өлеңге ғана сыр шерттім.

 

Қызық қумадым, мұң бақтым,

Ұйқымды талай ұрлаттым.

Махаббат тәтті мұң екен,

Тек ғана соны жырлаппын.

***

Бақыттың қадірі кетті,

Ақшаға сатылған бәрі.

Уақыттың қадірі кетті,

Ақырет жақындағалы.

 

Діннің де қадірі кетті,

Алаяқ Құдайды алдады.

Тәрбие, тәлімің кетті,

Сөзде де шырай қалмады.

 

Ағаның қадірі кетті,

Інісі жағадан алып.

Баланың қадірі кетті,

Тумастан далада қалып.

 

Даламның қадірі кетті,

Бір кезде береке қонған.

Адамның қадірі кетті,

Құдайға халифа болған.

***

«Битке өкпелеп, отқа салма тоныңды»,

Қаншама арман жөргегінде көз ілген.

Ешкім сенің кесе алмайды жолыңды.

Жақсылық та, жамандық та өзіңнен.

 

Бойыңдағы Рақым нұры сөнбесе,

Жүрегіңнен жарық шашқан әуелде.

Мейірімге мұқтаж болғың келмесе,

Мейірімді бол әлемге.

 

Қарау керек күллі әлемге күлімдеп,

Ақшамын да, арайлаған таңын сүй.

Сүйсін десең сені Құдай құлым деп,

Адамзаттың бәрін сүй!

 

Жақсылықтан үмітіңді үзбе, сен,

Өзге ештеңе көздеме.

Мына өмірден шын бақытты іздесең,

Бақыт сыйла өзгеге.

 

Жабыққанның жан жарасын, сен, емде,

Жаны жүдеу жұрт аз ба?!

Маңайыңнан қолдау күтсең егер де,

Қолыңды соз мұқтажға.

 

Ешкім сенің кесе алмайды жолыңды,

Қарау керек ақылмен һәм төзіммен.

«Битке өкпелеп, отқа салма тоныңды»,

Жақсылық та, жамандық та өзіңнен.

 

Жоғалған ауыл

Дейді жұрт «Ауылыңа барасың ба»?

Жыңғыл, шеңгел, сексеуіл арасында,

Шағын ғана бір ауыл болған еді,

Жайылған дарияның жағасында.

 

Ел көшті, еңсе түсті, жоғалды ауыл,

Ауыл жайлы сөз бастау маған да ауыр.

Аралап сай-саласын, сағым-белін,

Өткен жер ең бақытты шағым менің.

Бұл күнде дария жоқ, ауыл да жоқ,

Қалғаны қыр басында қалың қорым.

 

Ел көшкенде көшпеген, жатыр әлі,

Жатысы жанды мұңға батырады.

Бізге басып жүруге бұйырмаған,

Сендерге жайлы болсын топырағы.

 

Сырласуға жан таппай, мұңдасуға,

Сансыз ойлар сенделіп бір басымда.

Желмен бірге күбірлеп жалғыз өзім,

Құран оқып отырмын қыр басында.

***

Ізіңнен ерген көшіңмін, әке,

Мерейімді сан өсірдің, әке.

Мейірімді де, пейіліңді де,

Барлығын сенен көшірдім, әке.

 

Балаңа бағыт нұсқадың, әке,

Еліктеп тізгін ұстадым, әке.

Жүз мектеп жисам өзіңдей болмас,

Өмірлік менің ұстазым, әке.

 

Үлгісі сенсің төзімнің, әке,

Өзіңнен қолдау сезіндім, әке.

Жүрегім жұмсақ, мінезім қатты,

Мен сенің жалпы өзіңмін, әке.

 

Тұлғасы таудай сабырлым, әке,

Еліткен мені сан үлгің, әке.

Жаныңды тұнық жырақта жүріп,

Сағындым, әке, сағындым, әке.

 

Таразға барып қайталық

Досым, Таразға барып қайталық осы көктемде,

Сағынып біздей құстардың көші жеткенде.

 

Таразға барсам бар мұңым тарап кетердей,

Қолтығымның астына қанат бітердей.

 

Тарихы терең Тараз ғой, таулары биік.

Жаныма жырдың жіберген саумалын құйып.

 

Сенің де жаның дәл мендей аһ ұрады ма?

Бір тылсым ылғи тұрады шақырады да.

Бір сәлем беріп қайтайық үлкендеріне,

Бір табан тіреп қайтайық топырағына.

 

Аралап жүріп Тараздың нұрланған бағын,

Мөлдір көзімен ертеңді бірге армандадым.

Ғашық кездердің сол сәтте куәсі болған,

Қосылып шырқап қайтайық «Нұрлы арман» әнін.

 

Тірлікте мынау тиындық құн қалмағанда,

Алты қаздай айналып жыр қонбағанда,

Таразға барып қайтайық осы көктемде,

Алдағы күзде, тым болмағанда.

***

Байырғы  ғұндардан, сақтардан,

Бүгінге мұра боп СӘТ қалған.

Ол – Тараз шаһары.

Әр түйір тасында,

Тарихтың сан сыры сақталған.

 

Ұлдары дүр, торсық шекелі,

Бұл мекен – батырлар мекені.

 

Күн туса, күн асты табылған,

Дұшпаны бас иіп, бағынған.

Әрісі – қаһарлы Қарахан,

Берісі – баһадүр Бауыржан.

 

Қол созса, көкте Айға жетеді,

Бұл мекен – шайырлар мекені.

 

Ертеңнің тарихы, бүгіннің арманы,

Әр сөзі – дәуірдің салмағы.

Әрісі – Мұхаммад-Тарази,

Берісі – Маралтай, Ерланы.

 

Өрілген бұрымы, төгілген етегі,

Бұл мекен – сұлулар мекені.

 

Аруы гүлге тең, күнге тең,

Шайырлар құмартқан жыр мекен.

Көктегі Ай Таласқа шомылған,

Ғашықтар сырласқан түн бе екен?!

 

Кім білсін қандай сыр екені,

Бұл мекен – ғашықтар мекені.

 

Таластай тулаған сезімнің,

Жүректе толқуын сезіндім.

Ғашықтар аз емес бұл маңда,

Берісі өзіммін.

 

Қанық боп жырға да, сырға да,

Әр таңы ататын нұрлана.

Бақыттың ұясы – бұл мекен,

Тарихтың куәсі – бұл дала.

 

Мен кім едім?

Мен кім едім?

Аттың жалында,

Түйенің қомында түнедім.

Мейірленсем күн едім,

Қаһарлансам түн едім.

Қарсы келген дұшпанға,

Хақтан келген сын едім.

Достасқанға құт едім,

Жауласқанға жұт едім.

Жұмыр жердің апшысын қуырдым,

Тұранның төріне ту ілдім.

Күміс аяктан ас іштім,

Алтын сауыттан киіндім.

Мыңғырған малды айдадым,

Шұрайлы жерді жайладым.

Алшаңдап жүрдім,

Арғымақ міндім.

Ал бүгін кіммін?..

Қаңқаға қапталған терімін.

Қағымнан жерідім.

 

Арқамнан қаққандар,

Мақтаса желпіндім.

Жауыма жалпақтап,

Досымды өлтірдім.

 

Жауыма жақтым,

Жақынымды аттым.

Бабамнан қалғанның

Барлығын саттым.

Алтыннан азып, жез болдым,

Батырдан азып, ез болдым.

Басымнан бақ ұшқан

Дәуірге кез болдым.

 

Бәрінен налыдым,

Қолдай гөр, Тәңірім!